പാര്‍സല്‍

വരണ്ട മണ്ണാണിന്നു മനസ്സ്
കറുത്ത ആകാശം
കരിപുരണ്ട കണ്ണുകള്‍
പണ്ടിവിടെ പൂക്കളായിരുന്നത്രേ
നിന്റെ ചുണ്ടിലെ
തേന്‍ കുടിച്ചു
പ്രകാശം പരത്തിയ
ചുവന്ന നക്ഷത്രപൂക്കള്‍

ഒറ്റുക്കാരുടെ വസന്തത്തില്‍
പ്രണയവും ജീവിതവും
വിപരീതങ്ങളായ്
നീ പിരിച്ചെഴുതിയപ്പോള്‍
നിന്റെ കാലടി ഒച്ചകളെ
കാത്തിരുന്നൊരു രാവ്
പകലുകളെ വെറുത്തു
തുടങ്ങിയിരുന്നു.

പൊടിപിടിച്ചു കിടന്ന
നിന്‍റെയാ പഴയ
അഡ്രസ്സിലേക്ക് ഞാനൊരു
പാര്‍സല്‍ അയക്കുന്നു
പ്രണയം ഊറ്റിയെടുത്തപ്പോള്‍
മരണമെങ്കിലും തരാമായിരുന്നില്ലേ
എന്ന് ചോദിച്ചു
നീല രക്തം വാര്‍ന്നൊഴുകി
തുടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന
എന്റെ ഹൃദയം.